Duke ndërhyrë në mikrofonat e Radio 105, gjatë transmetimit “105 Mi Casa” (drejtuar nga Max Brigante), Paolo Maldini, menaxheri i Milanit, foli për situatën aktuale kuqezi.
“Duhet të them se është java më e qetë, si lojtar kam pasur mundësinë të pushoj dhe të stërvitem. Dy javë pa stres. Djemtë? Ne kemi ekipin që është reduktuar në 4/5 lojtarë në dispozicion, por unë nuk do të them kurrë të mos mendosh për ekipin kombëtar. Bëhet fjalë për një krenari dhe nder për një lojtar të ri që luan futboll”.
Në Milanello si drejtues dhe jo më si kapiten… “Është një vend i veçantë dhe mbetet i veçantë. Unë jam me fat që jam në gjendje të shkoj në vendet e punës dhe njëri prej tyre është jashtë, në ajër të pastër!
Kam qenë atje si fëmijë me babanë tim dhe ishte teatri i gjërave të vogla që e bëri këtë klub të shkëlqyeshëm. Jo shumë ka ndryshuar, ne po e modernizojmë tani, por sinqerisht ajo ndjenjë e qetësisë dhe paqes është ende”.
Milani kryeson kampionatin… “Si në të gjitha magjitë, ekziston një sekret, të cilin nuk do ta zbulojmë kurrë. Ka shumë punë pas saj dhe ekziston një ide e lojës dhe pronësisë, me një ekip të qëndrueshëm ekonomikisht dhe autofinancim i mundshëm i vetvetes.
Coronavirus? Nuk na ndihmoi. Përtej kësaj, unë gjithmonë bëj gjëra me mentalitetin e milanistit: pra, t’u jap argëtim dhe gëzim tifozëve”.
Për rëndësinë e tij: “Unë mbaj shumë histori dhe respekt. Tani më duhet të fitoj një lloj respekti tjetër, por gjithnjë i lidhur me sportin dhe Milanin”.
Roli si drejtues: “Jam i apasionuar. Të konsiderosh lojtarin si punëtor është e vështirë. Por edhe si menaxher je i përfshirë në gëzimet dhe vuajtjet e ekipit. Integrimi nuk është i lehtë, kërkon kohë dhe fatkeqësisht ne jetojmë në një shoqëri të vrullshme. Asnjëherë nuk kisha frikë të provoja”.
Për muzikën: “Unë gjithmonë kam rrënjët e mia, atë të R&B dhe hip-hopit. Tani sinqerisht unë jam i apasionuar pas shtëpisë”.
Për muzikën në Milanello: “Reggaeton është në modë. Edhe në të kaluarën ai mbretëronte, me shumë amerikano-jugorë të pranishëm në ekip”.
Mbi pseudonimin: “Dikush më quan kapiten, dikush ende më quan Paolino dhe të tjerët drejtor, edhe nëse nuk jam mësuar akoma (qesh)”.
Për kampionatin e këtij viti: “Rezultatet janë më të hapura, madje edhe me numra krejtësisht të ndryshme. Mungesa e publikut sigurisht përcakton diçka. Disa thonë se ne jemi në krye falë mungesës së tifozëve, por jam i sigurt që ata do të na kishin dhënë më shumë në këtë moment. Të mos kesh një audiencë është ende një gjë e tmerrshme.
Emocionet janë të lidhura me tifozët. Si për shembull, me 90,000 në Barcelonë ose 80,000 në San Siro. Më mungon tensioni, të cilin publiku e përcjell”.
Për Ibrahimovic: “Si lojtar e takova me ekipe të ndryshme dhe e mbuloja si qendror. Tani, për mua, ai u bë më i madh, gjithashtu sepse nuk luftoja aq shumë sa me Adrianon për ta lëvizur”.
